پنجمی

نیاز خیلی خیلی خیلی شدید به حضور یه غریبه تو زندگیم دارم (انقد که قراردادهای احمقانه ذهنی محدود کننده برای پشت سر هم قرار ندادن این همه "خیلی" رو هم بیخیال بشم:دی) که بشه یه سری چیزها رو براش تعریف کرد و فقط گوش بده، مدام نپرسه کی و چی و مگه قبلش چطور شده بود. یکی که حرفامم براش مهم نباشه، آخرش حالش بد نشه، راهکار بم نده، به چپش هم نباشه که مثلا دکتر بم گفت اگه تب و گلو دردت ادامه پیدا کنه یه کوفتی تو مایه های آسم عصبی (؟) می گیری. عین خیالشم نباشه که فاز معلمی م رو کنار بذارم و یهو شروع کنم به دادن فحشا و ناسزاهایی که خودمم نمیدونستم تو دایره لغاتم جا دارن...
نتیجتا از هرگونه دلداری دادن به دوست (؟) و آشناهای عزیزی که موقع ناخوشی شون (هم) سراغم میومدن و میان و در پاسخ سخنرانی غرّایی درمورد مذکور تحویل میگرفتن که جدا نمیدونم به چه دردشون میخورد و خودمم گاهی حالم به هم میخورد از اینکه این جملات رو از تو مغزم کپی پیست کنم براشون و اونام هربار "اوکی" بشن، معذورم. نهایتا شاید جوابم بهتون یه "لوس نشو" ی بدون اسمایلی باشه که نمیدونم چرا اکثرا وقتی بدون اسمایلی چت می کنم می ترسید! (اشاره ی به خصوص هم داره این جمله، بله.) یا یه "عیب نداره بزرگ میشی یادت میره" با لفظ متفاوت که مطمئنا بهتون برمیخوره.
نتیجتا هرچی دوست نزدیکتری هستید، دورتر بایستید.