هشتادمی

نمی دونم وبم رو می خونه یا نه، ولی یادمه می گفت وقتی با یکی به یه مشکل بزرگ می خوری، بشین بش فکر کن؛ به تموم کارایی که کرده، حرفایی که زده، نقطه ضعف هایی که -چون رفیق صمیمیت بوده- می دونسته داری و دست روشون گذاشته.. بعد ببخشش. می گفت وقتی می بخشیش مشکلت با خودت حل میشه. دیگه مدام فکر نمی کنی کاش یه کاری می کردی. می گفت اینطوری خودت رو هم می بخشی، دیگه انقدر تو فکر خودت بزرگ میشی، که وقتی برمیگردی به عقب و نگاه می کنی به کارایی که کردی، [به جاهایی که -فکر کرده- تنهاش گذاشتی، به وقتایی که دست رو نقطه ضعفش گذاشتی -که کمکش کنی رفعشون کنه، چون تو رفیقشی- ] دیگه خودت رو سرزنش نمی کنی. چون بخشیدی. انقدر بزرگ بودی که ببخشی، واسه همین دیگه انقدر شدید اذیت نمیشی.