نودمی

یادمه اینجا رو برای چی ساختم. می‌خواستم خودم باشم. می‌خواستم بیشتر حاضر باشم، بیشتر باشم.

 یادمه چرا دیگه ننوشتم. چند روز پیش که میم گفت آدرس وبلاگش رو عوض کرده که یه نفر خاص نخونه بهش گفتم منم برای همین دیگه ننوشتم. گفتم خب عوض می‌کردی. گفتم دلم می‌خواد اصلاً حذفش کنم و توی دلم گفتم آخه همه‌ی نوشته‌هاش احمقانه‌ن.

یادمه پارسال تصمیم گرفتم بنویسم دوباره و کانال زدم. کانال برای اینکه حداقل بدونم کیا می‌خونن چون اینطوری امن‌تر بود و بعد پابلیکش نکردم. چند ماه بعدش که دوباره اینجا نوشتم می‌خواستم ادامه بدم اما وقتی نوشته‌های قبلی رو خوندم، ولی جای خالی بعضیا و ردپای اونایی که اتفاقای ناخوشایند بین‌مون افتاده بود رو دیدم پشیمون شدم. دلم می‌خواست همه‌ش رو دور بریزم، اصلاً اون یکی دو سال رو حذف کنم.

حالا دیگه همه‌ی اینا خیلی دور شدن و دلم برا همه‌شون و همه‌تون تنگ شده.