صد و هشتمی

اسکارلت یه جا - توی اسکارلت، نه خود بربادرفته - وقتی یه دور دیگه سعی می‌کنه زندگیش رو بسازه و باز زمین می‌خوره، می‌گه من انگار به هیچ‌جا تعلق ندارم. 

اون زمان دوازده سالم بود، اصلا نفهمیدم منظورش چیه، فکر می‌کردم وقتی زمان بگذره یا برگرده خونه حالش بهتر می‌شه. حالا می‌دونم تعلق داشتن به مکان و زمان ربط نداره. وقتی همزمان هم دلت بخواد هیچکس نشناستت و هم دلت بخواد پیش کسایی باشی که بلدنت، به هیچ‌جا و هیچ‌چیز احساس تعلق نداری و نمی‌شه هم کاریش کرد.