هفتاد و پنجمی

یادته بت گفتم ناراحتی فایده نداره، سعیت رو بکن، اگه نشد میام بات گریه می کنم؟

می دونی، گاهی عم باید اول گریه کنی تا بشه.

هفتاد و چهارمی

- همه اینا به خاطر آدمایی که سالی یه بارم حالتو نمی پرسن؟

+ :))

- به من پوزخند نزن!

+ به خودم پوزخند می زنم.

پ ن: با کمی تفاوت..

هفتاد و سومی

وحشتناک تر از اینکه دستات انقد بلرزن ک نتونی تایپ کنی، اینه که یاد بگیری وقتی دستات می لرزن چجوری درست تایپ کنی.

هفتاد و دومی

مگه تو یه روز، چندتا اتفاق خوب می تونه بیفته؟

‎:]‎

هفتاد و یکمی

بعضی وقتا، که حس می کنی هیچی درست نمیشه؛ که هرچی می ری نمی رسی؛ که چیزایی که خوبن، کافی نیستن؛ که حالت خوب نمیشه، باید وقتی داری از دانشگا برمی گردی، با همون لباسای چروک و ظرف نهار نیم خورده ات و کیف پول و باتری نیمه خالی گوشی ت، یهو راهتو کج کنی، دیگه تابلوی خیابونا رو نیگا نکنی، همینطوری بری، فقط بری بری، به هرچیزی که میشه ترسید فکر کنی، بذاری ترسه همه سلولاتو لمس کنه، تا... شاید یه چیزی یادت بیاره خونه چرا امن بود...

هفتادمی

اینجا، جاییه که نمی تونی دست کسی که دوس داری رو تو خیابون بگیری، ولی هر موجود نری می تونه یهو بیاد دستت رو بگیره و وقتی میگی "برو گم شو" تف کنه تو صورتت. اونم دو بار.

‎:)

شصت و نهمی

- درست میشه همه چی...

+ هیچوقت همه چیز درست نمی شه..

- باید امیدوار باشی که همه چیز درست میشه، تا بعضی چیزا درست بشه حداقل

شصت و هشتمی

دلیل اینکه از بهار متنفرم اینه که مردم جو می گیرن. فکر می کنن زندگی شون خوبه. فکر می کنن اوضاع می تونه درست بشه. فکر می کنن آدم باید تو بهار حالش خوش باشه...