چند سال پیش که بابابزرگم مرد توی یاهومسنجر استتوس زده بودم «خاکسپاری برای زنده‌هاست». مُرده که چیزی حس نمی‌کنه، زنده‌ها نیاز دارن جمع بشن و تموم شدنش رو ببینن که نبودنش رو راحت‌تر هضم کنن.
نمی‌دونم منِ گذشته توی اون وضعیت شلوغ و غم‌انگیز چطور به چنین نتیجه‌ای رسیده بود ولی می‌دونم که هنوز بلد نیستم یه بار، دو بار، حتی صد بار برای چیزای از دست رفته عزاداری کنم و بعد رهاشون کنم و بذارم از بین برن. یا در مورد بعضی چیزا، حداقل بپذیرم چیزی رو داشتم که از دست بره، کنار اومدن باهاش بخوره توی سرم!
«حالت خوبه، داری دوباره رشد می‌کنی قد می‌کشی، حتی از همیشه بلندتر شدی ولی انگار از درون پوسیده‌ی، ظاهرت خوب و محکمه اما هربار یه تلنگر کوچیک بهت می‌خوره تا چند روز به خودت می‌لرزی.»
پ.ن: به تشویق جغد شب:دی
چند روز پیش می‌خواستم یه چیزی رو از توی گوشی پاک کنم. بعد
فکر کردم که شاید بعداً دلم براش تنگ بشه و بخوام دوباره یه نگاهی بهش بندازم و
پشیمون شدم. این اتفاقا چند بار تکرار شد. دیشب دیگه قصد کردم که پاکش کنم، رفتم
سراغش. نبود. خنده‌داره که از یه طرف فکر می‌کردم اینقدر برام موضوع بغرنجی باشه،
از طرف دیگه اینقدر راحت ازش گذشتم که یادم نبود.
میگه گاهی از اینکه چقدر راحت از بعضی چیزا میگذری میترسم
