سی و چهارمی

یه آدم ­هایی رو باید ته ته قلب و فکرت ذخیره کنی. کسایی که انقد بودن­شون خوبه، که مهم نیس اگه فقط شش ماه یه بار، اونم با پیچوندن کلاس و قرار و کنسل کردن همه کارای برنامه ­ریزی شده و عقب­ افتاده بشه دیدشون. که بیاد تو اون کافه ­هه که تو کوچه­ ی کنار سینماست رو­به­ روت بشینه. هیچی نگه. گوش بده تا بگی. وسط حرف زدن هم که گریه­ ت گرفت، داستان خنده ­دار بگه تا وقتی صدات برگرده بتونی ادامه بدی. بگی بگی. دوباره گریه کنی. خجالت نکشی جلوش از این­کار.لازم نباشه براش توضیح بدی حس­ت رو. لازم نباشه نگران برداشتش باشی. نگران اینکه نکنه وقتی چیزی می­گه از روی دل­ سوزی باشه یا نکنه دل ­داری باشه. آدم­ هایی که به قول خودشون "سوئیس"ن. بی­ طرف. کسایی که تو هیچ­ کدوم دسته­ بندیات واسه آدما نمی­ گنجن. آخر همه این­ هام، نگاه کنن تو چشمات، بگن "ببین می­ خوام ازش دفاع کنم! می خوام از تو هم دفاع کنم. می خوام از همه دفاع کنم اصن." و می دونی، این حرفها هم به نظرت شر و ور نیان. نخوای فاک نشون شون بدی:دی

می ­دونی چی می­گم؟ آدم ­هایی که می­ ذارن چند دقیقه پژمرده­ ی پژمرده بشینی جلو روشون و ضعیف­ ترین آدم دنیا باشی. که بعد بتونی دوباره قوی بشی...