سی و هشتمی

یعنی خب هرجایی که یه سیر نزولی شدید طولانی تموم بشه، باید پیشرفت محسوبش کنی. ولی نمی­شه. من نشستم به نود درصد ترجمه­ی انجام شده نگاه می­کنم و با وجودیکه عاشق کتابه­م، اصن خوشحالم نمی­کنه. حتی به فکر اون ده درصده هم نیستم. برعکس؛ حالم از دیدن ردیف منظم کلمه­هاش به هم می­خوره.

از چنگ زدن مو تو خواب و تموم کردن یه بسته بلکه دو بسته قرص عصبِ معده بیس تایی تو هر هفته و از دست دادن نه کیلو وزن تو یه هفته و پنیک­اتک­های کوتاه و بلند و وحشتِ محضِ از سرِ بی اعتمادی (یه بار دستت رو بده) و توهمِ نکنه یکی پشت سرمه (نترس، اصن یکی پشتته، منم اصن)... از اینا گذشتم. اما هنوزم یهو مث هولدن افسرده می­شم.

نویسنده­هه تو این کتابه میگه:

"... عضلات پاهای ملانی و دست چپش که هنوز به صندلی بسته شده اند گرفته‌اند و دردناک شده­اند، اما این اتفاق مدت‌ها قبل افتاد و حالا دردِ گرفتگی محو شده و انگار بدنش دیگر به خود زحمت نمی‌دهد به او بگوید چه حسی دارد، بنابراین حتی دردی هم نیست که حواسش را پرت کند."

میدونی؟