صد و بیست و هفتمی

قرار بود دیگه نجنگم. هم سپر هم خنجرم رو گذاشته بودم زمین. قرار بود اون آدمی باشم که جنگ‌هاش رو کرده. ترس‌هاش رو قورت داده. بلده لبخند بزنه. بلده وجود خودش رو انکار نکنه. برم سراغ اون تیکه‌های وجودم که این‌ور و اون‌ور جا گذاشتم، تمام‌قد وایسم بگم یادته؟ ولی انگار نقاب روی صورتم دیگه آهنی شده، کنده نمی‌شه. حتی وقتی نمی‌خوام بجنگم، جلوی لبخندم رو می‌گیره. 

صد و بیست و ششمی

غریزه‌ی آدمیزاد اینه که موقع غرق‌شدن دست‌وپا بزنه به امید نجات. راه‌حل اینه که تکون نخوره تا بیشتر فرو نره.
ولی درهرحال قرار نیست غرق نشه

صد و بیست و پنجمی

انگار که گذشته مثل لجن چسبیده به روح و جونم. هرقدر دست‌وپا می‌زنم و می‌سابمش باز همونقدر لزج و چندش‌آوره. باز پوزخند می‌زنه و باور نمی‌کنه اتفاقای خوبی هم تو راهن

صد و بیست و چهارمی

آوارگی. آوارگی. آوارگی.